اگر چه همه ابزار و امکانات رسانه ای آن زمان در اختیار مأمون بود و در کنار این، نهضت ترجمه نیز به نوعی به حمایت ایدئولوژیک حکومت می پرداخت و عالمان ادیان و مکاتب گوناگون در خدمت مأمون بودند و همه ابزار و اسباب، امکانات و لوازم برای توجیه حاکمیت و ترویج افکار او فراهم بود، امام از تمام لحظه هایی که پیش می آمد، بیشترین بهره را می بردند، به گونه ای که اگر از همان آغاز هجرت امام از مدینه به مرو تا آخرین روز حیات ایشان را نگاه کنیم، یک جریان هدفمند رسانه ای به چشم می خورد و مگر نه اینکه هدف رسانه، رساندن محوا و تولید و توزیع شایسته پیام است و روش هنرمندانه امام به آنجا رسید که همگان از نارضایتی ایشان از ترک مدینه آگاه شدند و به نوعی همایش بدرقه را برگزار کردند، تا خشت خشت بناها هم بدانند که این مسافر نه به رضا که به جبر می رود، هرچند در این سفر جبری، خیلی ها را به رضا خواهد رساند و در منزل به منزل این سفر، چونان نزول آیات، مرحله به مرحله این پیام رسانی روی می داد و اوج این جریان رسانه ای در نیشابور رقم خورد که امام همه گفتنی ها را در چند جمله بیان کردند که» کلمه ال اله اال ... حصنی فمن دخل حصنی امن من عذابی بشرطها و شروطها و أنا من شروطها... «و همه شنیدند و هزارنفر قلمدار نوشتند و بر پیشانی تاریخ زدند و در همان آغاز ورود به خراسان، کار مکر مأمون را به نقطه پایان نزدیک و نزدیکتر کردند و هر قدمی که بر می داشتند، آنچه به پایان نزدیکتر می شد و به انتهای خود می رسید، مأمون بود. چنان که وقتی امام برای اقامه نماز عید فطر بر اساس سنت رسول ا...(ص) به راه افتادند و کفش از پای به درآوردند، مشاوران مأمون گفتند اکر او] امام رضا (ع) ادامه دهد و اگر نماز برپا شود، آن که از پای می افتد، مأمون خواهد بود و باز جلوه ای از
هنرنمایی رسانه ای امام و جریان امامت و خط تمایز آن با باطل مأمونی نمایان شد... و سرانجام نیز غبارهای مأمون انگیخته فرونشست، طوفان مرو فرو خسبید و آنچه برآمد، گوهر امامت بود و آنچه در هم آمیخت، بنای مأمون- این معاویه آل عباس یان- گویی که صفین در عرصه سیاست شکل گرفته بود، و این بار نه ابوموسی بود که فریب عمروعاص را بخورد و نه یاران امام از جنس کوفیان بودند که فریفته پوستی جوهری شوند، بلکه یاران امام رضا(ع)   کلماتی بودند حق
نما و حق بین که فریب نمی خوردند و مردم هم از کلمات امام رضا(ع)   عطر وحی استشمام می کردند و این بار صفین و تقابل دو صف رضوی و مأمونی نه در» دومه الجندل «که در نماز عید شکل گرفت و انگشتری امامت بر انگشت امام رضا (ع)   قرار گرفت و مأمونیان با تکرار تجربه ابن ملجم، امام این بار بی شمشیر و نه فرق علی مرتضی (ع)   که جان علی بن موسی الرضا(ع)   را هدف قرار دادند. اما پیروز این صفین به یقین امام رضا (ع) بود.